همایش یکروزه تغذیه و تاب آوری نوجوانان آکادمی بسکتبال موج انزلی در سالن همایش شهید دوربین این شهرستان برگزار شد.
به گزارش کارگروه اخبار همایشات در پایگاه خبری مددکارنیوز؛ در روز جمعه مورخ نوزدهم بهمن ماه سال جاری، همایش آموزشی آکادمی بسکتبال موج بندرانزلی در محل سالن همایشات شهید جواد دوربین این شهرستان برگزار شد.
این همایش یک روزه در دو پنل تخصصی کلینیک تغذیه و همچنین پنل تاب آوری در برابر آسیب های اجتماعی با حضور نوجوانان و با همراهی خانواده ها برگزار شد.
شایان ذکر است مدرس پنل تخصصی تغذیه، استاد فرامرز دبّاغ رضایی، مدرس دانشگاه و مربی آکادمیک بستکبال و رئیس انجمن ورزش های آبی شهرستان و استان و همچنین مدرس پنل تخصصی تاب آوری در برابر آسیب های اجتماعی، دکتر جواد طلسچی یکتا، مددکار اجتماعی و مشاور خانواده قوه قضائیه بوده اند.
در این همایش ضمن بحث و بررسی ابعاد پیدا و ناپیدای آسیبهای اجتماعی دوره نوجوانی، به تاب آوری خانواده و چگونگی ایجاد ابعاد مختلف تاب آوری خانواده اعم از تاب آوری عاطفی، اجتماعی، اقتصادی و … پرداخته شد.
سعید حسنزاده (رئیس آکادمی بسکتبال موج بندرانزلی) و نیز امیر سایه بان (رئیس هیأت بستکیال شهرستان بندرانزلی) به همراه هیأت همراه، از دیگر حاضران این همایش تخصصی یک روزه بوده اند.
در ادامه تصاویری از این همایش یک روزه «تغذیه و تاب آوری در برابر آسیب های اجتماعی نوجوانان» نمایه می شود.
در دنیای امروز، نقش مددکاران اجتماعی بهعنوان پل ارتباطی میان نیازها و خدمات اجتماعی، بینهایت حائز اهمیت است. در ایران، انجمن مددکاران اجتماعی میتواند نقش کلیدی در راستای ارتقاء این حرفه و فراهم آوردن محیطی امن و مطلوب برای اعضای خود ایفا کند.
با این حال، آنچه که بهنظر میرسد، فقدان امنیت روانی شغلی و احساس انزوا در میان این قشر از جامعه میباشد. با در نظر گرفتن این چالشها، در این نوشتار به بررسی مشکلات و چالشهایی که مددکاران اجتماعی ایران با آن مواجهند، خواهیم پرداخت.
در فضای حرفهای مددکاری اجتماعی، انزوا یکی از چالشهای اساسی است که مددکاران با آن دست و پنجه نرم میکنند. این احساس معمولاً ناشی از عدم حمایت کافی و همچنین عدم فراهم آوردن بسترهای لازم برای خودمراقبتی توسط انجمن مددکاران اجتماعی است.
عدم برگزاری کارگاهها و آموزشهای لازم برای ارتقاء خودآگاهی و پیشگیری از فرسودگی شغلی، بر این مشکلات میافزاید.
از نظر حرفهای، انجمن مددکاران اجتماعی در حمایت از همکاران خود در بخشهای دولتی و خصوصی ناکام بوده است. با وجود اینکه انجمن میتوانست با ایجاد بسترهای مناسب، فرصتهای استخدامی و شغلی را برای مددکاران بهبود بخشد، اما در عمل این موضوع به ندرت محقق شده است.
از سوی دیگر، این انجمن بهجای حمایت جامع از تمامی مددکاران اجتماعی، به گروههای خاصی از اعضای خود توجه نشان داده و این موضوع باعث ایجاد حس تبعیض و نارضایتی در میان مددکاران دیگر شده است.